Ο φίλος μου ο Θεόφιλος-Στρατή Αναστασέλλη

Αποσπάσματα από το βιβλίο του ''Ο Φίλος μου ο Θεόφιλος''


Γεννήθηκε στη Βαρειά, ένα γραφικό χωριουδάκι δίπλα στη θάλασσα, 4 χιλιόμετρα απ΄την πόλη της Μυτιλήνης. Μικρός τεμπέλιαζε στα περιβόλια του χωριού κ΄οι δικοί του, μπαρμπάδες, ξαδέλφια, άδικα πάσκιζαν να τόνε ζέψουν στη δουλειά. Βασγκεστήσανε και τον παράτησαν στη μονοχνωτιά και τα ονειροπλαντάγματά του. Σαν τράνεψε πήρε των οματιών του να γλυτώσει απ΄τις ειρωνείες δικών και ξένων. Ουκνουθιόφιλου τον είχανε παρανομιάσει.
............................................................................................
Ο λεσβιακός λαός, οι απλοί άνθρωποι νογούν πως, τούτος ο κοντακιανός φουστανελάς, ο βλογιοκομένος ανιθρωπάκος με τα ψιχαλιστά μάτια κουβαλά μια κληρονομιά που τη σταμπαρίζει στα καφενεία, σε κομμάτια τενεκέ, σε ποτηριώνες και τεζάκια, σε πόρτες σπιτιών.Οι γυναίκες του μπιστέβουνται ένα κομμάτι ατλάζι, ένα πήχυ κάμποτ να τους ζωγραφίσει λουλούδια, κοπέλες, δυό χέρια σε χειραψία, μια καρδιά καταματωμένη, αγγέλους που στεφανώνουν αρχαίους θεούς.
...........................................................................................
Τούτοι οι απλοί άνθρωποι σταθήκανε οι μαικήνες, οι παραστάτες του περιφρονημένου Θεόφιλου.Οι χωριάτες τούτοι, πρώτοι διαγνώσανε την τέχνη τους Θεόφιλου πριν απ΄τους ζωγράφους και τους τεχνοκρίτες. Ο Λεσβιακός λαός, που τραβάει και τους γνωστικούς ακόμα στη λυδία λίθο και γραδάρουν πως πάνε από λαφράδα.που κάθε αγαθιάρη τόνε πειράζουν και τον πομπεύουν, στην περίπτωση του Θεόφιλου σταθήκανε με σεβασμό κ΄εχτίμηση-θαμασμό είναι το σωστό. Κανένας δεν τόλμησε, μήτε διανοήθηκε να τον πειράξει.
.............................................................................................
Θα πρέπει να σας παραστήσω πώς γνώρισα το Θεόφιλο.
Το καλοκαίρι του 1928 τον βρήκα να οδοιπορεί κατασκονισμένο κοντά στην Καρήνη, 8 χιλιόμετρα προς την Αγιάσο.Τον κάλεσα ν΄ανεβεί στο φορτάκι που οδηγούσα. Δε μίλησε και τράβηξε το δρόμο του. Με΄την αύριο, στα στάση που΄κανα στην Καρήνη για ν΄αλλάξω νερά στη μηχανή, είδα το Θεόφιλο να ζωγραφίζει κάτου απ΄τον πλάτανο στα ντουβάρια του καφενέ. Μέρες κράτησε η δουλειά. Παρακολουθούσα τον τρόπο της δουλειά του.Μες στο νου του είχε τον πίνακα και τα χρώματα που θα ΄δινε.Μέσα σε παλιογλαστριά, σε τενεκεδάκια από γάλα, έκανε τα χρώματα σε σκόνες.
.............................................................................................
Ένα απόγεμα βρήκα το Θεόφιλο κατεβασμένο με σκάλα στη χαβούζα να τη ζωγραφίζει γυρωτρόγυρα πάνω απ΄τη στάθμη του νερού. Πιάνω τη σκάλα απ΄τις επάνω άκρες και τη σπρώχνω σιγανά προς το κέντρο. Ο Θεόφιλος γαντζωμένος μου λέει γελαστός: "Κάτσε Στρατήγ΄καλά, άφσι τα χουρατά, μήν πάθουμι κανένα μασκαραλίκ΄."
................................................................................
Όσο μονόχνωτος που ΄ταν σαν έδενε φιλία μα κάποιον τον τιμούσε διπλά. Του λόγου μου κέρδισα την αγάπη του απ΄το να παρακολουθώ τη δουλειά του με κάποιο σεβασμό.
.......................................................................................
Σαν τέλειωσε με τις παραγγελιές του Teriade, φεύγει απ΄το χωριό του τη Βαρειά να μην πέσει στα στόματα των χωριανών του και μετακομίζει στο βουναράκι της Μυτιλήνης! Τον νοιάζεται η νύφη του. Δουλεύει στη γειτονιά ως που μια πονόψυχη γριά του έδωσε φαϊ.Ίσως ο Θεόφιλος τ΄άφησε και χάλασε, ίσως να ΄τανε χαλασμένο,μπαγιάτικο. Στις 24 του Μάρτη του 1934 ο Θεόφιλος βρέθηκε νεκρός στο καμαράκι του. Κανένας δεν ξέρει πού είναι το μνήμα του, μήτε θα το μάθουμε ποτές. Ανδρών επιφανών.........

(Στρατής Αναστασέλλης. 1908-1997. Καταγόταν από την Αγιάσο Λέσβου. Άνθρωπος με ιδιαίτερες ανησυχίες, ζωγράφος, συγγραφέας θεατρικών παραστάσεων και μελετητής των λαογραφικών θησαυρών της Λέσβου. Έχει γράψει το πολύτιμο βιβλίο ''Ο φίλος μου ο Θεόφιλος'' για τον σπουδαίο και διάσημο πια ζωγράφο Θεόφιλο. 
Ευχαριστώ τη φίλη μου Ρίτσα Δρακοπούλου που μου τον έκανε γνωστό και μου έστειλε τα αποσπάσματα του βιβλίου του)