Πίνακας Pieter Bruegel
Ακτήμονας σχεδόν, έντεκα στρέμματα όλο κι όλο. Ένα ψιλοχώραφο είχε ο μπάρμπα Βαγγέλης. Το έσπερνε που και που μα ποτέ δε πήρε στάρι. Περνούσε τη φτώχεια του με κάνα ποτηράκι και δε βαριέσαι αδερφέ.
Τη τελευταία χρονιά ήταν πια μεγάλος και αφού τόσπειρε, τούριξε και δυο μούντζες και δε ξαναγύρισε να το δει.
''Μπάρμπα Βαγγέλη θα κάνεις πολύ μπερικέτι φέτος! τούλεγαν διάφοροι πατριώτες, λες κι ήταν συνεννοημένοι. Απορούσε με τη συμπεριφορά τους και έξυπνος καθώς ήταν, πονηρεύτηκε πως δεχόταν ομαδικά πυρά.
''Είναι η σειρά του φτωχού! Είναι η σειρά του τεμπέλη φέτος!'' έλεγε χωρίς να ξέρει αν τον δουλεύουν ή σοβαρολογούν.
Όταν ήρθε ο αλωνισμός του μπάρμπα Βαγγέλη το σπίτι είδε τόσο στάρι όσο δεν είχε δει από τότε που χτίστηκε. Τότε ήταν που του κόλλησε ένας πυρετός και κρεβατώθηκε. Ήρθε και από την Αθήνα η αδελφή του να τον δει. Στη μία γωνία ο μπάρμπα Βαγγέλης, στην άλλη το στάρι. Κάποια στιγμή του είπε η αδερφή του...
''Άμα πεθάνεις Βαγγέλη, τουλάχιστον θα έχουνε στάρι τα παιδιά να σου κάνουνε κόλλυβα...''
Ήρεμος και στοχαστικός εκείνος της απάντησε...
''Γκίγκιου κ'του Κουλ! Πο ου βντίκια, ε δε μουτ τ ντρένι, γιούβε ντο τε χάνι!'' (Άκου εδώ Κούλα! Άμα πεθάνω εγώ και σκατά να φτιάξετε, εσείς θα τα φάτε!_
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου